पहाड थाम्न सक्छु।

म  अजङ्गको पहाड थाम्न सक्छु।
हर वक्त दिनदहाड थाम्न सक्छु।  

कसैले खोसेर कदापि खोस्न सक्दैन
हिफाजतसंग च्यादर माड थाम्न सक्छु।

बालीनाली नखाए पनि बिगार गर्ने
उन्मत्त अनि अटेरी साँढ थाम्न सक्छु।  

वेदनाका हुरीबतास जति चले पनि
अटल पहराझैं उजाड थाम्न सक्छु।  

सपनाहरू टुटेनि विश्वासीपात्रको
भरोषाविश्वास प्रगाढ थाम्न सक्छु। 

तिन बिष काटेको जिर्ण शरीरको,  
सास रहुन्जेल हाड थाम्न सक्छु। 

 
यो नश्वर चोला‌को छोटो यात्रामा,  
हरेक पर्व चाडवाड थाम्न सक्छु।

ज्योति अनिश्चित
२०८१-फाल्गुण २९ 

तारा झार्ने जुनुन ?

दिनको घाम कि रातको जुन लिएर आऊ ?
कि चिसा तारा झार्ने जुनुन लिएर आऊ ?

यो कलिमा, आफ्नु सामान आफै किन्नु पर्ने
अब भन, म कति चानचुन लिएर आऊ ?

खुकुरी होइन, ब्लेड हो – दुबैतिर काट्छ
काटेसी, मलम पट्टी कि नुन लिएर आऊ ?

नगरले नभएसी, न्यायपालिकामै जाउँला
केही सल्लाह छ कि, कुन कानुन लिएर आऊ ?

बाले सन्चयकोष झिकेर माटो किनेका हुन्
माटो माथि छाउन आमाको सुन लिएर आऊ ?

कुनै दाग लुगामा, साह्रै जिद्दी हुँदा रहेछन्
धुलाउन कुन सरफ कि साबुन लिएर आऊ ?

ज्योति अनिश्चित
२०८१-फाल्गुण २८ 

कसैको दाबी हुँदैन।

बन्द तालाको एउटामात्र चाबी हुँदैन।
सय झूट एक सत्य माथि हावी हुँदैन।

उसले चोरेर ल्याएको अङ्क हुन सक्छ  
पूर्णाङ्क ल्याउँदैमा जो कोही मेधावी हुँदैन।

मैले देखेको, भोगेको र सुनेको कुरा पोखेँ  
दावा गर्दैमा यो मनमा कसैको दाबी हुँदैन।  

कहिलेकाहीँ फाइदाजनक नि हुन सक्छ  
थोरै सराब पिउँदैमा कोही सराबी हुँदैन।  

कसरी भन्छौ आखिर हाँगो एउटै हो भनी  
देखेँछु जुम्ल्याको पनि एउटै नावी हुदैन।

ज्योति अनिश्चित 
२०८१ फाल्गुण २७ 

परपीडक चाहिदैन।

मेरो गन्तव्यमा नपुर्याउने त्यो सडक चाहिदैन,  
चाहे आफन्त नै किन नहुन्, परपीडक चाहिदैन। 

म स्वाभलम्बी छु, आफ्नो कर्म आफैं गर्छु,
तिमीबाट आशै गर्दिनँ, त्यो नाता रगत चाहिदैन।

जब नीयतमा खोट हुन्छ, प्रतिष्ठामा आँच आउँछ,
जिउनुमा त परै जाओस्, मरेको बखत चाहिदैन।

न खोजेथे तिम्रो साथ कहिल्यै, न गुहार मागेथे,
यदि तिम्रो स्वार्थ रहेछ भने, भो! मदत चाहिदैन।

मिहेनत मेरो सङ्गी हो, आँट मेरो अस्त्र,
मलाई नछुनु, नचलाउनु, तडकभडक चाहिदैन।

मलाई मेरो छायाले मात्रै साथ दिए पुग्छ,
पाइलैपिच्छे छुरा घोप्ने, मलाई सङ्गत चाहिदैन।

मेरा सपना बिउँझाउने, संघर्ष नै मेरो ऊर्जा हो।
मलाइ म नै रहन देउ, तिमी फगत चाहिदैन ।

ज्योति अनिश्चित
२०८१ -११-२५ 

बाल्यकाल नै चुन्थे होला।

नयाँ नाना किनिमाग्न, म सानोमा रुन्थे होला।
फेरि सानो हुन पाए, म सानो हुन्थे होला।

विश्वास नि कति हुँदो, रोइदिए सारा मिल्ने,
फेरि पनि खुशी हुन, बाल्यकाल नै चुन्थे होला।

जब हेर्छु छोरीलाई, आमा बाबालाई लाग्दो हो 
बाउ सानैमा यस्तै थियो, बुबा जस्तै हुन्छे होला।

मेरो लागि सपना छ, दायित्व र जिम्मेवारी,
तीन पुस्ताको खुशी एउटै मालामा उन्थे होला।

बसमा भए जोगाइ राख्थे, साना अमुल्य क्षण
समयलाई कैद गर्न, समयलाई नै थुन्थे  होला ।

ज्योति अनिस्चित 

म हलो लिएर आउनेछु ।

यो सन्नटालाई चिर्न म खलो लिएर आउनेछु ।
भोकै बस्नु पर्दैन म कलो लिएर आउनेछु ।

तिमीलाई मैले धेरै पहिल्यै बिर्सिसकेथें
पृथक नाम आफै दिइ गलो लिएर आउनेछु ।

तिमीले बाझै राखेको त्यो पाखो बारीमा
उब्जाउनु छ धेरै, म हलो लिएर आउनेछु ।

उब्जनी होला नहोला त्यो बन्जर टुक्रामा
चिन्ता नगर यारा म मलो लिएर आउनेछु ।

समयले बिनासित्तिमा बदनामी गराइदिएछ 
बुराइको जमाना म भलो लिएर आउनेछु ।

ज्योति अनिस्चित 
२०२५-०२-०७

खुशी एक क्षण न हो।

जीवनको शाश्वत सत्य जन्म र मरण न हो,
हरेक पलको खेल, यो सृष्टिको चरण न हो।

आउँछौं यहाँ, केही समयमा चिन्ह छोड्छौं,
अन्त्यमा सबैलाई अमरापुरीको शरण न हो।

कृत्रिम क्षणिक खुशी र दुःखको यो चोला,
अरू रुवाइ लिएको खुशी एक क्षण न हो।

सम्झना बाँच्छन् कोही, मनमा कहिलेसम्म,
देख्नेले देख्दा हुन्, केवल आवरण न हो।

टिक्दैन बालुवाको महल र झुटको खेती,
लिई जानु केही छैन, सत्कर्म वरण न हो।

जन्म र मरणको बीचमा रहेको यो यात्रा,
म तिम्रो, तिमी मेरो भन्नु त अर्पण न हो।

रचना : ज्योति अनिस्चित 
२०२५-१-२६ 

बज्र पनि बज्रिनु पर्ने छाती बनाइदेऊ।

जिन्दगीमा तनावलाई नै साथी बनाइदेऊ,
मनको बहलाई पनि स्वयम् माथि बनाइदेऊ।

जहाँ जहाँ आँसु खस्छन् यादका कारण,
पारिजातको मुस्कान त्यही राती बनाइदेऊ।

तिमीलाई दुश्मनले त झन् के नै गर्न सक्छ र?
बज्र पनि बज्रिनु पर्ने आफ्नु छाती बनाइदेऊ।

हावा जसरी स्वतन्त्र उड्न पर्खिरहने,
नजाती परिस्थितिलाई नि जाती बनाइदेऊ।

जिन्दगी हो, संघर्षले मात्र अर्थ पाउँछ,
हर पीडालाई नै तिमी सहयात्री बनाइदेऊ।

रुन्छ कहिलेकाहीं।

चसक्क यो छाती दाया सुन्छ कहिलेकाहीं।
न्याउरी झै यो मन पनि रुन्छ कहिलेकाहीं।

द्रष्टव्य तिमीलाई हरेक श्वासले खोजेपनि,
म हुन्न समीपमा, मन त्यतै, हुन्छ कहिलेकाहीं।

निरन्तर व्यस्त भइन्छ, समय छुट्याउन पो गाहो,
मिल्ला नि मिठो साथ, मन छुन्छ कहिलेकाहीं।

शब्द-शब्दले सुझाव दिन्छौ, म जनाएँ सहमति,
रहर छ आडमा बस्ने, निकट जुन छ कहिलेकाहीं।

समर्पण:
रचना : ज्योति अनिश्चित

अपराधको सूचीमा नाम मेरो लेखाइदिएँ

कहिलेकाहीँ थोरै पिउने म सराबी भइदिएर
निसंकोच भनिदिने मेरो खराबी भइदिएर।

अपराधको सूचीमा नाम मेरो लेखाइदिएँ,
आफ्नै धड्कनमा नि उनको दावी भइदिएर।

आफ्नै मनका कुरा बुझ्न सक्ने कोही छैन,
पराई नै ताला, पराई नै चावी भइदिएर।

मैले न्याय जोगाउन शस्त्र उठाएको हुँ,
सत्यको बाटोमा कैयौ झूट हाबी भइदिएर।

भूल कति गर्‍यो भन्दै मलाइ दोष लगाइन्छ,
हान्नुछ झापड तिनीहरूलाई मेधावी भइदिएर।

ज्योति अनिश्चित
२०२५-०१-१३ 

को हो भनि उल्झेकी ?

कमल जस्तै देख्छु तिमीलाई, हिलोमै फुलेकी।
विनाकारण रखिदिए है, को हो भनि उल्झेकी ?

ताराहरूले पनि ईर्ष्या गर्ने, के छ खास कुन्नि,
दयालु स्वभावले मन जित्ने कर्ममा सधैं जुटेकी।

हारेर नि जितिदिने, आशाका दीप बन्नु तिमी 
लवाज नै कति प्यारो, मिठास मनभरि भरेकी ।

रचना : ज्योति अनिश्चित 
२०२५-०१-०४
 

आयु घटाइरहेछु ।

दुरायूको लागी अहिले आयु घटाइरहेछु ।
सुखका खातिर खुशी अनायु घटाइरहेछु ।

मैले किन्न खोजेको मेरा सपनाहरु हुन्
सपनाको मलामी जाने परायु घटाइरहेछु ।

मेरो रक्षार्थ मेरो हिम्मत र भरोशास्तम्भ 
अनायक अघिपछिका जटायु घटाइरहेछु ।

नाप्तौल गर्दा विज्ञानले बढेको भन्ला तर 
आभाष हुन्छ आफ्नु कायु घटाइरहेछु ।

मैले फेरेको हावा पनि गरुङ्गो हुदोँ हो
खुम्चिएर लाग्छ त्यो वायु नि घटाइरहेछु ।

रचना : ज्योति अनिश्चित 

२०२५-०१-०३

आफ्नै नजिर पिरोल्छ ।

कहिले विगत कहिले भविष्यको पिरले पिरोल्छ ।
मलाई मेरो आफ्नै विचार र तकदिरले पिरोल्छ ।

यो मन कहिले जान्छ सात समुन्द्र पारी जहाँ 
तन विनाको मन बोकी हिड्ने फकिरले पिरोल्छ ।

म खुला छु, मनमौजी गर्छु भनेर नि हुन्न यहाँ 
आफैलाई जकड्ने दाहित्वको जन्जिरले पिरोल्छ ।

 
बारीको पाटो बन्धक राखी म विदेश आएको हुँ
अढाइ वर्ष अघी विदाइको त्यो अबिरले पिरोल्छ ।

बाआमाहरु थलिदै गए लालाबाला हुर्किदै छन्
कर्तव्य र जिम्मेवारीवोध; यो शरिरले  पिरोल्छ ।

नियाल्छु र देख्छु अघी र पछिका शृङ्खलाहरु 
विमूढ़ हुन्छु पर्दा लाग्छ, आफ्नै नजिर पिरोल्छ । 

म, मेरो, ममा, मलाई, मदेखि, मबाट टाढाटाढा
यो शरिर स्थिर, चन्चल मन अस्थिरले पिरोल्छ ।

मैले परिकल्पना गरेको एउटा सुन्दर भविष्य
सहित त्यो सानो परिवारको तस्विरले पिरोल्छ ।

रचना: ज्योति अनिश्चित
२०२४-१२-२६ 

शिक्षाको ज्योतिले

कुरितिको जालो फाल्न सिकाउनु शिक्षाको ज्योतिले ।
शुसासन र प्रगती पथ देखाउनु शिक्षाको ज्योतिले ।

म दुर बसी उज्ज्वल भविष्यको कामना गरिरहन्छु
पौरखी बन्न सानालाई प्रेरित गराउनु शिक्षाको ज्योतिले ।

डेग नचल्नु यदि गलत लाग्छ भने कहिले- केहि कतै
लवज र आदत सधै स्वच्छ जताउनु शिक्षाको ज्योतिले । ।   

समर्पण 

२०८१ पुष ०२

प्रिय तिमी धन्य छौ

म जस्तो छु , त्यस्तै स्विकार्ने, प्रिया तिमी धन्य छौ ।
म  कमजोर हुँदा स्याहार्ने,  प्रिया तिमी धन्य छौ ।

जुनताराको सपना कहिल्यै देखाइनँ, तिमी भुइमै रमायौ
हाम्रो लागि आफ्नै खुसी मार्ने, प्रिया तिमी धन्य छौ ।

स्वतन्त्रताको नाममा कहिले बाटो भुलेँ भने पनि,
मायाको स्पर्शले  सुधार्ने, प्रिया तिमी धन्य छौ ।

विरक्त्तिएर आशाका पालुवाहरु निमोठीरहदा
आशाको टुसाहरु उमार्ने, प्रिया तिमी धन्य छौ ।

यो दुनियाँ स्वार्थी छ, छलकपटले भरिएको,
निसङ्कोच ति कुरा टार्ने, प्रिया तिमी धन्य छौ ।

२०८१ -०८-१४
2024-11-29

अकवरी जाच्न कसी लगाउँ कि ?

नेत्रपटलमै कैद गरी लुकाउँ कि तिमीलाई ?
रित्तो यो हृदयमा फुकाउँ कि तिमीलाई ?

सालीन विचार अनि शोभनिय व्यहभार 
पोतेर श्रीङ्गार रस सुकाउँ कि तिमीलाई ?

खम्वा झै अविचलित, मुहारमा निखारता
रेखा धमनी र शिरामा सिंचाउँ कि तिमीलाई ?

लवलिन नेरिसा हो भनि प्रमाण दिलाउन
अकवरी जाच्न कसी लगाउँ कि तिमीलाई ?

समर्पण
रचना ज्योति अनिश्चित

२०२४-१२-०३

अनिश्चितलाई निश्चितता दिन...

दुई वर्ष पनि दुई दिन जस्तो लाग्दै छ।
केही महिना पनि एकै छिन जस्तो लाग्दै छ।

अनिश्चितलाई निश्चितता दिन पाहुना बनेर
आउदैछ कोहि जीवन स्वर्निम जस्तो लाग्दै छ।

हाम्रो प्रेमालयमा प्रेम र समर्पणको विज
बढ्दै गर्दा परिवेश लवलीन जस्तो लाग्दै छ।

मलाइ सम्पुर्ण बुज्न कसरी सकेकी हौली
हाम्रो सम्बन्ध मानौ प्राचीन जस्तो लाग्दै छ।

समय चक्र हो म एक बाट हामी दुई भइ
अब दुई, दुई नरही तीन जस्तो लाग्दै छ ।

२०८० -०८-१४

होईन तिमी पहिलो प्रेम ।

मैले नलेखेको साहित्यको पहिलो श्रोता तिमी हौ ।
मेरो भावी जीवनको अन्तिम अध्येता तिमी हौ ।

म कदापी भन्दिन तिमी मेरो पहिलो प्रेम भनेर
तिमी अन्तिम प्रेम मेरो, जायजेथा तिमी हौ ।

मैले प्रेमलाई आभाष गर्दा जहाँबाट तृप्ती पाएँ
प्रेमनगरीको किन्नरी, प्रेमको प्रणेता तिमी हौ ।

म आँफैले आँफैलाई त बुझ्दिन कुनै बेला
नबुझ्दा पनि बुझिदिने, लेखाजोखा तिमी हौ।

रचना: ज्योति अनिश्चित 
२०८० अशोज २७

ड्यासिङ्ग डन

कति निस्चल अनि निष्पक्ष व्यवहार तिम्रो।
रुवासरि हलुका मन अनि उस्तै उदार तिम्रो।

नारीको ३२ सै गुणले परिपुर्ण तिमीलाइ हेरी
मायाको अर्को परिभाषा हुन्छ इजहार तिम्रो।

हार्दिकता छ सदैव मनमा प्रेम राग मुटुभरी
राखेर आखामा स्वप्ना हाँसो मुहार तिम्रो।

जीवन ज्योतिर्मय हुन्छ तिम्रो साथ हुँदा 
खास छौ तिमी अद्भुत छ निखार तिम्रो।

"ड्यासिङ्ग डन " कोहि हो भने तिमी हौ
कामना छ उच्च रहोस सधै विचार तिम्रो ।

समर्पण 

रचना - ज्योति अनिश्चित 

मुँगा झै अनमोल आभा।

आखामा छाइरह्यो एउटा तस्विर हटाउनै सकिन।
भाका उनको सुनिरहु झै लाग्ने कटाउनै सकिन।

वर्णन उनको जति गरेनी शब्द फिका लाग्दछ
शिष्टाचारकी प्रतिमुर्ती उनी भनी जताउनै सकिन।

स्फटिक झै पारदर्शी , मुँगा झै अनमोल रत्न
टहटह जुन झै शीतल छौ भनी बताउनै सकिन।

समर्पण - 
रचना-ज्योती अनिश्चित ।