विरही गीत थिएँ म ।

रित्याएर आफुलाई तिमीमै समर्पित थिएँ म ।
तिमी हर्ष तिमी आशु तिमीमै हारजित थिएँ म ।

म आफुलाई पुर्ण विस्वाश कसरी दिलाउन सक्थे
जब आफ्नै छायाले पिछा गरी आजित थिएँ म ।

म गलेर पो आमा विश्वासको घडा थाम्न सकिन
रित्तिएँ अनि रित्याइदिएँ  संकास्पद प्रीत थिएँ म ।

मैले लेखे यो म आफै गाउँछु मेरो मृत्युन्जय कथा
तिमीलाई सायद लाग्दो हो विरही गीत थिएँ म ।

ज्योति अनिस्चित ।
मङ्सिर २५ -२०७५ 

कसरी काटेँ ?

थाहा छैन मैले त्यो रात कसरी काटेँ ?
तिमी प्रतिको चाहात कसरी काटेँ ?

म कहाँ बस्न सक्थे तिमीबाट  टाढा
नटाल्न सक्ने तिम्रो बात कसरी काटेँ ?

मेरै थ्यो हत्केला , भाग्य मेरो नभएनि
आँफैलाई दुखाएर हात कसरी काटेँ ?

मेरो नजर अगाडी नै छुरा रोपियो मुटुमा
किन फेरी सम्झिन्छु घात कसरी काटेँ ?

रक्सी गाँजा भाङ को नशा के नसा?
तिम्रो नशाको भन मात कसरी काटेँ ?

ज्योति अनिस्चित ।
मंसिर २१

बन्द गरिदेउ...

यो मुटुमा हुने रक्तप्रवाह बन्द गरिदेउ ।
अरे फजुलको वाहवाह बन्द गरिदेउ ।

हिजोसम्म तिमीमै अडेको थियो संसार
भो अब पुग्यो तिम्रो चाह बन्द गरिदेउ ।

मैले को के किन भनि सोध्दैसोधिन
किन लिनु तिम्रो राय  बन्द गरिदेउ ।

मैले चिन्नै सकिन ।

काठ हो कि दाउरा मैले चिन्नै सकिन ।
छल थियो कि कुरा मैले चिन्नै सकिन ।

मैले कती ठेस पुर्याए हेक्का नभएर
रोपियो छातिमा छुरा मैले चिन्नै सकिन ।

कसैको मन दुखाइको हद नागेर होला
स्वयं बिचरो बाबुरा मैले चिन्नै सकिन ।

लग्थ्यो मेरो विश्वास कहिल्यै टुट्दैन भनि
भयो काँचका चुरा मैले चिन्नै सकिन ।

हिजोसम्म कसैको प्रहारमा आधा घायल थेँ
आजबाट भयो पुरा मैले चिन्नै सकिन ।

लाग्यो एक पल ममाथी आकाश खस्यो
तिमी थिएनौ भएँ टुहुरा मैले चिन्नै सकिन ।

सायद दोस्रो पल्ट मनमा लागे सोचिहेर्नु
म बस्दिन आमा अधुरा मैले चिन्नै सकिन ।

२०७५- मंसिर- २०
ज्योति अनिस्चित ।

तिम्रो बारे फगतमा ।

सुवास छरेर बागमा मगमगाउनु जगतमा ।
पुरा हुन् आकांक्षाहरु हर प्रहर बखतमा ।

जिन्दगीको रफ्तारमा पछिफर्कि हेर्नु नपरोस्
ताराहरुझैँ चम्किरहनु सदा दिनमा रातमा ।

ढलपल होला जिन्दगीको तुला नडग्मगाउनु
कायम रहोस बोलिको गरिमा हर हालतमा ।

लक्ष्यमा अडिग रहुनु फराशिली सुपु तिमी
कसैले नराम्रो नभनोस् तिम्रो बारे फगतमा ।

रचना - ज्योति अनिश्चित । 

ऊ नाङ्गो देखियो ।

सकिएसी मात्र थाहा भयो उदाङ्गो देखियो ।
सुकिलो मुकिलो लुगामा ऊ नाङ्गो देखियो ।

अरे यार देखेर थाहा हुन्न कति धुर्त भनि
उसको ध्येय अनि उदेश्य सब बाङ्गो देखियो ।

जे लाग्यो जे देख्यो यी चर्मचक्षुले त्यही लेखेँ
उसैको बोलीमा आवेगको फिलिङ्गो देखियो ।

मिथ्या थिए मैले जे सोचे हिजोअस्ती खेरि
कमजोर मानसिकताले विवेक अपाङ्ग देखियो । 

अर्थ रहेन लगावको ।

किन देखाउनु र विज्ञापन गर्नु तिमीप्रतिको प्रेमभावको ।
जब कोही खुशी हुन्नन् बोल्दैनन् थोरै वचन सद्भावको ।

म हाँसो आशु क्षणिक मानी एकोहोरो प्रेम गरिरहेथेँ
विर्सनु नै सही लाग्यो जिन्दगीमा अर्थ रहेन लगावको ।

तिम्रो हेराइमा नसा थियो, तिमी अनि अति नसालु
त्यही नसामा लठ्ठ थिएँ के लाग्थ्यो र नसा सरावको ?

यो झुटो दुनियाँमा, मेरो चोखो मायाको के महत्व र ?
आखिरीमा म नि पागल भएँ, चरीत्र मेरो खराव भो ।

ज्योति अनिश्चित। 

छोरीको अस्मिताहरु ।

सानैदेखी सिकाइएन हामीलाई सदाचारको पाठहरु ।
त्यसैले त दैनिक सुनिन्छ बलात्कारको घटनाहरु ।

कंचनपुरको निर्मलाको घटना सेलाउन नपाउदै आज
फेरी घट्यो रे - कहिले रोकिएला यो शृङ्खलाहरु ।

हेर्नेको चक्षु खराब, देख्नेको मानसिकता खराब
आखिर खराबिमै हुर्कदैछन् कलिला बचेराहरु ।

मलाई आजको हैन भोलिको चिन्ता लागिरहेछ
कसरी सुरक्षित हुन्छ भविष्यमा छोरीको अस्मिताहरु ।

ज्योति अनिश्चित ।
२०७५-०५-१५ 

बृस्तृत कसरी भनुँ ?

थाहा छैन जुन कुरा बृस्तृत कसरी भनुँ ?
बनाएर कुनै कहानी कथित कसरी भनुँ ?

मनमा केहि तर्कनाहरु आउँछन यदाकदा
मेरो मनोभावना हो फेरि रचित कसरी भनुँ ?

तपाईको भनाइमा केहि खास त अवश्य छ
डराएँ कि म ? अहँ हैन, त्रसित कसरी भनुँ ?

मानौ एकतर्फी नै सहि यदि चाह छ भने
निस्फिक्री भनिदिन्थे तर प्रीत कसरी भनुँ ?

मैले भावनाहरुलाई शब्दमा पोखिदिएँ
कसैले गाइदियो भने गीत कसरी भनुँ ?

मेरो स्वयं अन्तरमनको बिछिप्त बेदनाहरु
भन्नुहोस आफ्नै व्यथा अतित कसरी भनुँ ?

आफ्नै मनले जब धोका दियो नि दिज्यु
सुनाएर तपाइलाई मेरो हित कसरी भनुँ ?

ज्योति अनिश्चित ।
२०७५ भाद्र २९
दिवा १२:५१ बजे । 

जफत होला नहोला ?

तिम्रो दिलमा मेरो दस्तखत होला नहोला ?
मेरो झैँ तिम्रो पनि कसरत होला नहोला ?

मैले टेक्ने जगमा अनि हेर्ने नभमा जस्तै
बाह्रै याम माया फुल्ने जगत होला नहोला ?

यी मुटुहरुको चुनाव भए तिमीलाई भोट भो
भनिदेउ मेरो लागि तिम्रो मत होला नहोला ?

यी ओठहरुले सधै तिम्रो नाम बर्बराइरहन्छन्
मलाई जस्तै तिमीलाई नि लत होला नहोला ?

भाको एउटा मुटु पनि तिमीलाई दिएको छु
त्यै मुटुरुपी धितो पनि जफत होला नहोला ?

स्पर्श छ यो मुटुमा ।

धेरै हातहरुको स्पर्श छ यो मुटुमा ।
तिम्रो चोखो प्रेम सहर्ष छ यो मुटुमा ।
धेरै संगत भो धेरै थरी मानिसहरुसँग
जे भएनी एउटा आदर्श छ यो मुटुमा । 

पुजिरहेछु पथ्थर आसै बिना ।

युद्द गर्नुछ अब मुङ्रो र बाँसै बिना ।
परास्त गर्नुछ सबलाई लासै बिना ।

खै किन म त्यो ढुङ्गो पुजिरहेछु
तर पुजिरहेछु पथ्थर आसै बिना ।

अब काम गरे-नगरेनि फरक पर्दैन
जब हिर्कायो घडिले बिकासै बिना ।

ब्यथा मुर्कुटालाई भनेर के फाइदा ?
जो मुग्दर्शक बनिदिन्छ सासै बिना ।

मलाई मेरो मनले के भन्छ थाह छ ?
के गरी खान्छस केटा त्रासै बिना ?

जन्जीरमा बाँचेका हुन्छन् ।

सबै आ-आफ्नु तकदीरमा बाँचेका हुन्छन् ।
हुनेहरु सुखमा नहुने पीरमा बाँचेका हुन्छन् ।

सदा सत्कर्म गर्ने गोविन्द केसीहरु समाजमा
जाजरकोट र डोल्पाको भिरमा बाँचेका हुन्छन् ।

चुनावमा भ्रमको खेती गरी जनता ठग्नेहरु भने
दिनहुँ फुलमाला र अविरमा बाँचेका हुन्छन् ।

ती शोसकहरुलाई कर तिरी पाल्नेहरु कठै
त्रीशुली र कर्णालीको तीरमा बाँचेका हुन्छन् ।

गर्ने थिए होला केहि यदी कुलमानहरु भए
विचरा तिनीहरु पनि जन्जीरमा बाँचेका हुन्छन् ।

मेरो देश समृद्द हुने थियो धेरै पहिलेबाट यदि
गुलामी नभइ सबै जागीरमा बाँचेका हुन्छन् ।

म मेरो देशमा यस्ता मान्छेहरु खोजिरहेछु
जो चौडा छाती र उँभोशीरमा बाँचेका हुन्छन् ।

परोढा अर्कैको थियो ।

सामुन्ने देखियो कोही मोहडा अर्कैको थियो ।
चाबुक उसैको होला घोडा अर्कैको थियो ।

उनिहरुको सामिप्यता देख्दा सायद लागेन
पछी पो थाहा पाएँ परोढा अर्कैको थियो ।

यो कलिमा को आफ्नु होला सोचिहेर त ?
जोसँग सहबास भयो जोडा अर्कैको थियो ।

जस्को आडमा तिमी माथी पुग्यौ नि हेर
उसैले खसाल्छ भुइँमा गोडा अर्कैको थियो ।  

पासो प्यारो हुन्छ ।

दुखिया जनकोलागि गुनासो प्यारो हुन्छ ।
म बबुरो कठैकोलागी पासो प्यारो हुन्छ ।

एउटी अबोध चौधबर्षमा बलात्कृत भएपनि
हुर्कन्छ भ्रुण अनि त्यै नासो प्यारो हुन्छ ।

म शब्द शब्द जोडेर आत्मकथा लेख्छु
पाठक हुन्छन रिपु र हासो प्यारो हुन्छ ।

रत्ति मन पराउदैनन उसको कुरा गरेको
तर ऊ स्वंयलाई अरुको चासो प्यारो हुन्छ । 

हुँदैनन प्यारो पनि ।

जब साधु कहलाउँछ हत्यारो पनि ।
तब रगत बगाउँदछ धारो पनि ।

मसँग सबै छ भन्छ ज्योती बाहेक
सुन्दा पुर्ण झै लाग्छ अँध्यारो पनि ।

सबै आआफ्नै स्वार्थमा लिप्त छन्
कोही कसैको हुँदैनन प्यारो पनि ।

जब मनले जित्छ नि मस्तिस्कलाई
संसारमा केहि हुन्न अफ्ठ्यारो पनि ।

सायद भाग्य दुर भैदिएपछि यहाँ
परेली भैदिन्छ अनि तगारो पनि । 

मुनामदनकोझैँ हाम्रो प्रेमकथा

अलेख्य थियो, लेखिदिए, लेखेर के भयो ?
मनबाट हेर्ने चक्षु नै नभए ,देखेर के भयो ?
म सानी थिएँ त्यसबेला निर्णय दिन नै सकिन
कुर्दामा अझ दुई चार वर्ष, अबेर के भयो ?

पर्खनलाई केही गाह्रो छैन धैर्यता छ सानु ।
यो छातीभित्र असिम माया ममता छ सानु ।
अनेकौँ शृङ्गार लाए पनि कोही फिका लाग्दछ
हेर्ने चक्षु सुन्दर भए त्यसै सुन्दरता छ सानु ।

कति गर्नुहुन्छ मलाई माया विस्वास कती छ ?
यो फुच्चिप्रति हजुरलाई फेरि सन्त्रास कती छ ?
कतिको सकुँला दिलाउन भरोसा तपाइकै भनेर
भन्नुस मलाई हजुर मनमा मेरो बास कती छ ?

मिल्ने भएको भए देखाउँथे मुटु फुटाएर समिना
परेली तिम्रो भिज्न दिने छैन सुकाएर समिना ।
रोजेको तिमीलाई यी हजारमा बुझन मनमा
अंश अंश गरी जोडौला खुसी जुटाएर समिना ।

बिस्वासका आधार दिनुस मलाई वचनमा तपाइको
कोही छन् कि छैनन् भन्नुहोस मनमा तपाइको ।
कसरी भन्नुहुन्छ मप्रती भएको प्रेम या आकर्षण
म खुसी भर्न सकुँला त सदा जीवनमा तपाइको ।

हर कुराको अब प्रमाण खोज्छौ कसरी जुटाउँ ?
तिमी नै मेरो सिङ्गो संसार भनी कसरी सुनाउँ ?
एक सरो कपडा दुइ छाक खान दुखले सकुँला
चाह नै भए महङ्गा रत्नको भने कसरी पुर्याउँ ?

देखेर तपाइको म प्रतिको पिरतीले स्विकारे ।
तपाइको प्रेमको जीत भो हजुर राजीले म हारे ।
थाहा छैन यो मेरो निर्णय सही हो या होइन ?
मेरो मनको प्रेमको अंकुर त्यो मनमा जो सारे ।

यो तिम्रो नासो छातीमा टास्छु प्यार गर्नेछु ।
पिरतीको मुना झाङ्गिन्छ चाँडै स्याहार गर्नेछु ।
तिमीलाई कहिल्यै पनि दिनेछैन गुनासो गर्नलाई
मुनामदनकोझैँ हाम्रो प्रेमकथा पनि साभार गर्नेछु ।

प्यारो लाग्छ मलाई ।

ओरालो हैन उकालो प्यारो लाग्छ मलाई ।
सम्म हैन भिरालो प्यारो लाग्छ मलाई ।

थाक्दैन यो शरीर पनि यदी तिमी र म
गर्यौ भने आलोपालो प्यारो लाग्छ मलाई ।

शिखर चढी सफलतालाई चुमिसकेपछी
खुसीमा त्यो अङ्गालो प्यारो लाग्छ मलाई ।

बा पनि गका हुन्, तिमी नि जान्छौ भने
हिड जाऔँ गोठालो प्यारो लाग्छ मलाई ।

माटोसँग प्यार छ, अब यिनीलाई नै बुझ्न
लानुछ कुटोकोदालो प्यारो लाग्छ मलाई ।

ठुलो हैन ससानाले घच्घच्याउँछ भने
आए हुन्छ भुइचालो प्यारो लाग्छ मलाई ।

ज्योति अनिस्चित । 

मलाई औसत चाहिँदैन ।

मन सफा होस कसैको चेहेरा खुबसुरत चाहिँदैन ।
साक्षी होस दुइ पवित्र मन अरु जमानत चाहिँदैन ।

माया गरेको तिमीलाई मनैदेखि, देखावटी हैन मैले
त्यसैले तुलना नहोस कसैसँग मलाई औसत चाहिँदैन ।

चाहे हजार झुट नै किन नहोस सत्य कहिल्यै डग्दैन्
मेरो चोखो मायाको पुस्टीमा कसैको अभिमत चाहिँदैन ।

लाखौ अस्त्र फिका हुन्छन मायाको सामु भने यो छाती
तिम्रो खातिर ढाल हुनेछ सानु अरु जरुरत चाहिँदैन ।

दिलाउन सक्छौ भने विस्वास म तिम्रै हुँ भनि दिलाइदेउ
मुटु चिरी हेर्नु छैन मायाको प्रमाण रातो रगत चाहिँदैन ।

विना भेटमा नि यादहरु पठाउनु प्रिया टाढा हुँदा पनि
सामिप्यताको आभाष देउ बरु समिपको बखत चाहिँदैन ।

नदिए हुन्छ ।

एक्लै तिमी जिउन सक्छौ भने उत्तर नदिए हुन्छ ।
मलाई रत्ती माया गर्दिनौ भने चिन्ता नलिए हुन्छ ।

तिम्रो पर्खाइमा पलपल निसास्सिएर मर्छु होला
तिम्रो मौनताले नै मारिदिन्छ भने बिष नपिए हुन्छ ।

गजल आउँछ मिलाएर लेख्यो भनेर नसोच्नु प्रिया
याद र आशुले लेखेको देख्दिनौ भने म नजिए हुन्छ ।

समी पहिल्यै च्यातिसक्यो बिश्वासको पानाहरु
यदी भरोशा दिलाउन सक्दिनौ भने मन नसिए हुन्छ । 

नविन नाता लगाउँ कि ?

प्रकाशको बेग चोरी तिमीलाई भेट्न आउँ कि ?
ज्ञानी नानीसँग नौलो नविन नाता लगाउँ कि ?

घिर्नी र पाङ्ग्रा जस्तै मिलिमिली तिमी र म
मिलनको नौलो अध्याय आजैबाट थालुँ कि ?

रेसा धमनी र शिराहरुमा तिम्रै नाउँ बग्छ सानु
अनि फुटाएर मुटु पनि तिम्रो तस्विर देखाउँ कि ?

निस्चय नि त्यो मनमा नि थोरै त प्यार होला
स्थाइ होस हाम्रो नाता मनमनै तिमीलाई चाहुँ कि ?

चिताबाट पनि उठुँ लागोस तिम्रो स्पर्श हुँदा खेरी
तगाराहरु हटाइ सारा, तिम्रो हात समाउँ कि ? 

आफ्नै अच्छाइले पिरोल्छ ।

आजभोलि हरेक दिन थकाइले पिरोल्छ ।
भोक निन्द्रा अनि काम गराइले पिरोल्छ ।

बेलुकी फुर्सद निकालेर मनको बह पोख्छु
अनी फेरी उन्को जवाफ नाइले पिरोल्छ ।

म ननिको थिइन , समयले ननिको बनायो
लाग्दैछ मेरो आफ्नै अच्छाइले पिरोल्छ ।

खै के पाइन्छ पाइन्न समयले देखाउला
तर पनि खाइ न पाइको खटाइले पिरोल्छ ।

झापामा जन्मे झापाली नै हुँ नेपाली पनि
भिराइन्छ ट्याग जाली फट्याँइले पिरोल्छ ।

ज्योति अनिश्चित । 

बरु मरेको बखत चाहिँदैन ।

गर्नु तारिफ अगाडी नै बरु मरेको बखत चाहिँदैन ।
आफ्नै अस्मिता बेची बेची भो जमानत चाहिँदैन ।

केवल हाँसेर बोलिदेउ सत्रु त्यसै क्षय हुनेछ्न्
सत्रुको अगाडी मुस्कान हो अस्त्र तागत चाहिँदैन ।

तिमी सक्छौ भने उमङ्ग र खुशीको व्यापार गर
थालनी गर्न सफा मन काफी छ लागत चाहिंदैन ।

मलाई कहिल्यै आभाष भएन तिमीले माया गरेको
माया मुटुमा लेखिन्छ प्रिया कोरा कागज चाहिँदैन ।

तिमी रित्तिएर पनि पुर्ण हुनेछौ कोसिस गरेर हेर
जती बाँड्यो उति बढ्छ माया प्रिया बचत चाहिँदैन ।

- ज्योति अनिश्चित । 

~स्व. दाजु पोषण कुमार गौतम(२०४६-२०६४) को गजल

मिलनका उज्याला थिए लाख आश
निभेको दियोझै हरायो प्रकाश ।

अविश्वास पाएँ नि तिम्रो मुटुमा
मैले रुवाएँ कि गडाएँ कि भासमा ? ?

बटुलेर सपना म बाँचिरहन्छु
त्यो आशु सहस्र अनि उच्छ्वास ।

ति सारा सुनौला विपना तिमीलाई
मिलनका उज्याला थिए लाख आश ।।

~स्व. दाजु पोषण कुमार गौतम(२०४६-२०६४) 

प्यारी तिमी हौ ।

सागर अनि सगरकी प्यारी तिमी हौ ।
मुहार अनि अधरकी प्यारी तिमी हौ ।

सानु तिमीमा केहि खास त अवश्य छ
त्यसैले त रहरकी प्यारी तिमी हौ ।

ए सानु सुन्छौ तिमी धड्केको भने सुन
हरपल अनि प्रहरकी प्यारी तिमी हौ ।

देख्या छैन भेट्या छैन तै पनि किन ?
मनभित्रका प्रेमिल लहरकी प्यारी तिमी हौ ।

तिमीले पिलायौ खै के नशा लठ्ठिए म
लाग्छ अमृतघडा जहरकी प्यारी तिमी हौ ।

तिमी सुरुङ्गा म कन्क्रीट राजधनीमा
जतै देख्छु तिमी शहरकी प्यारी तिमी हौ ।

केवल तस्विरसँग नै प्रेम बस्यो होला सायद
मेरा यी दुइ नजरकी प्यारी तिमी हौ ।

खै के भनी वर्णन गरौ ए मेरी प्रियतमा
हर गजलका शेर र बहरकी प्यारी तिमी हौ ।

माया मुटुभरी सानु ।

थाहै नपाइ तिमीले चोरेछौ मेरो निदरी सानु ।

आँखाअघि तिमीलाई नै देख्छु वरिपरी सानु ।

तिमीसँग बोल्न थाले भोकप्यास सब बिर्सन्छु

तिमीसँग प्रेममा परेछु म भन कसोगरी सानु ।

लोलाएका आँखाले नि तिमीलाई नै देख्छन्

ओठले वर्बाराउँछन् तिम्रै नाम घरीघरी सानु ।

तिमी जुन रहर बोकी ममा बाँधिन आयौ

पुर्याउँ कि रहर पुरा नाता अजम्बरी सानु ।

चिरेर देखाउँ कि ? मुटु, धमनी र शिराहरु

छ तिम्रो आकृती अनि माया मुटुभरी सानु ।

नफुलेको डाली थिएन ।

सम्झनाका तरेली नआउने प्रभात लाली थिएन ।
तिम्रो मुस्कान आँखाअघी नफुलेको डाली थिएन ।

मैले हारेँ होला सानु गोरेटोका दुइचार घुम्तीहरु
अनी तिम्रो आगमन पछी नजितेको पाली थिएन ।

सानु तिमीलाई कती बुझे बुझाएँ, बुझ्न चाँहे होला
तिम्रो रिक्तता पुरा भयो मनमा अब खाली थिएन ।

तिमी हैनौ पहिलो प्रेम शंका नगर्नु मायामा प्रिया
तिमीसँग प्रेम भयो सत्य हो जुन जाली थिएन ।

मैले रोजेको बाटो हिड्छौ भने आउ हात समाउँछु
रोपौला सँगै उद्यानमा फुलहरु जहाँ माली थिएन ।

मेरो रोजाइ गलत नभए तिमी पनि हैनौ सानु
गल्ती नै भए नि नदोहोर्याउनु भो अब गाली थिएन ।

तिमीलाई नै समर्पित गजल त सुन्छौ नि हैन काली
सायद सुन्छु अब आशाताली जहाँ कतै ताली थिएन । 

केही हेरिदैन मायामा ।

रुप रङ्ग उमेर केही हेरिदैन मायामा ।
झुकाव थोर धेर केही हेरिदैन मायामा ।

जोसँग हिड्दा सुरक्षित अनुभव हो माया
न छिटो न अवेर केही हेरिदैन मायामा ।

तिमीले प्रेम गर्यौ होला पहिले कसैसँग
अब फेरी फर्केर केही हेरिदैन मायामा ।

मनले हेरेर आँखाले कैद गरिसकेपछि
दुँनियाले नचाहेर केही हेरिदैन मायामा ।

ज्योति अनिस्चित ।

दोष थियो ।

पिएर आएँ, मेरो हैन मौसमको दोष थियो ।
पिलायो साथीले पिएँ सङ्गमको दोष थियो ।

अनायासै सम्झाइदिए छोडी जाने निठुरीलाई
उनलाई देखेँ प्यालामा अनुपमको दोष थियो ।

आँखाअघि उनकै तस्विर झलझली यादमा
एकैसाथ पिइदिए पानी कमको दोष थियो ।

पुराना ती अतीत सम्झे खाटाहरु उक्के सारा
वेहोशीमै फेरि पिएँ पीडागमको दोष थियो ।

म कहाँ नशामा हुन्थे चियाकफी पिएको भए
त्यसैले त मेरो हैन खुकुरी रमको दोष थियो ।

ज्योति अनिस्चित ।
२०७४-१२-२१ 

भुल भयो ।

तिमीलाई आफ्नु मुटु दिनु भुल भयो ।
बोकेर प्रेमको त्यन्द्रो झिनु भुल भयो ।

म पछीका हजारौं हेरेर हासेकी रैछौ
मेरै लागि हो भनि मस्किनु भुल भयो ।

जसोतसो विपनामा आफैलाई सम्झाउँथे
सपनामा तिमीलाई कल्पिनु भुल भयो ।

तिमीले महत्वकांक्षाको इटहरु थप्दै गर्दा
मेरो सानो झुपडी भात्किनु भुल भयो ।

यी हजारौ मनहरुमा तिमीलाई रोजेपछि
तिमी आफ्नै हौ भनि सम्झिनु भुल भयो ।

वैशमा तिम्रा सहयोगी हातहरु धेरै रैछन्
म छु भनी तिम्रो छेउमा उभिनु भुल भयो ।

म तरेली परेर खोलीछेउमा तिमी बगिगयौ
नियतीको दोष म त्यही अडिनु भुल भयो ।

ज्योति खतिवडा अनिश्चित ।
२०७४-१२-२३ 

एक दिन अवश्य आउँछ

एकातिर अनमोल जीवनको सन्चय हुन्छ ।
अर्कोतिर कहालीलाग्दो मृत्युको भय हुन्छ ।

यो स्वार्थी दुनियाँमा खुट्टा तानी चड्नुपर्ने
दुनियाँ पराजित भए उसको विजय हुन्छ ।

ऊ आँखामा छारो हाल्छ अरु अन्धा हुन्छन्
परीक्षा दिनु अगावै परीक्षाफल तय हुन्छ ।

मैले देखेको यथार्थ सबै सपना भैदिन्छ
जब पाउ मोल्नेको पक्षमा निर्णय हुन्छ ।

एक दिन अवश्य आउँछ सत्य त डग्दैन
त्यो दिन मात्र ती धमीराहरुको क्षय हुन्छ ।

ज्योति अनिश्चित ।
२०७४-१२-२०
१०:५० मध्यान्ह

अन्तिम हुन सक्छ ।

थाहा छैन भोलीको बिहानी अन्तिम हुन सक्छ ।
तिमीसँगको मेरो चिनजानी अन्तिम हुन सक्छ ।

मेरो भारी टाउकोको भार हर रात बोक्ने गर्छ
नबोके नि हुन्छ अब सिरानी अन्तिम हुन सक्छ ।

के दियौ मलाई माया खुशी घृणा सम्मान या प्रेम
सायद मलाई तिम्रो निसानी अन्तिम हुन सक्छ ।

घामजुन अस्ताए नि उदाउँछ्न अर्को प्रहरमा
म उदाउन्न मेरो यो कहानी अन्तिम हुन सक्छ ।

तिमी हैनौ पहिलो मेरो अन्तिममा शंका छैन
भनि दिन सक्थें किटानी अन्तिम हुन सक्छ ।

ज्योति अनिश्चित । 

तिम्रो माया लुकाएँ भने ?

सक्दिन म लुकाउन केवल तिम्रो माया लुकाएँ भने ?
न्यानो मायाको पोको सानु तिम्रोलागि फुकाएँ भने ?

जुनीभरी तिम्रो साथ छोड्दिन म तिमी मेरी हुनुपर्छ
सारा तिम्रा चाहनाहरु पुरा गर्दिन्छु भनि चुकाएँ भने ?

पस्केर माया मुटुबाट तिम्रो खातिर मुटु नै रित्याएर
कोरेर सचित्र तिमीलाई मुटुमा तिम्रो मन दुखाएँ भने ?

टाढा हुन्छु कि समिपमै राख्छौ मलाई कृपया भनिदेउ
म तिमीलाई प्यार गर्छु सानु भन्न हिम्मत जुटाएँ भने ?

रचना ज्योति अनिश्चित । 

नयाँ कहानी तिमी ।

सुसस्कार अनि स्वभिमानी व्यहभारकी खानी तिमी ।
स्वरमा माधुर्यता अनि परिपक्क प्यारी सानी तिमी ।

मिथ्या होला सारा संसार परन्तु अस्लिसा हुने छैनन
तारा जुन भन के माग्छौ उपहार ए मेरी रानी तिमी ।

घिसारेर तनमन सारा मेरो तिमीसामु आउँला सानु
मिल्छ मिल्दैन भन भेट्न; लेख्न नयाँ कहानी तिमी ।

रेशा धमनी र शिराहरुमा नि  तिम्रै नाउँ बगाउँला
तरौँला सँगै प्रेमसागरमा हुनेछैन आत्मग्लानी तिमी ।

रचना ज्योति अनिश्चित ।
समर्पण

सुशील बुहारीको चाहना

रुप र यौवनको चाहना नजरको हुन्छ ।
मिठो र गहकिलो कुरा अधरको हुन्छ ।

समिनामा केहि खास त अवश्य हुनुपर्छ
र त तिमीसँगै जिउने चाह रहरको हुन्छ ।

तिम्रो बारे सुने पछी लाग्यो तिमीजस्तै
सुशील बुहारीको चाहना घरको हुन्छ ।

तिम्रो व्यक्त्तिवदेखी प्रवावित भएर हेर
हराभरा भैदिने इच्छा बन्जरको हुन्छ ।

सम्झनाका तरेलीहरु जसरी बगिदिन्छन्
बगाइदिने पानी सायद नहरको हुन्छ ।

तिमी यसै आत्मिय लाग्यौ थाहा छैन किन ?
न कोही थियो तिमीजस्तो न अर्को हुन्छ । 

नराख्नु है साथी ।

मनभित्र द्वेष अनि अहमं भाव नराख्नु है साथी ।
हिजो झ्यापको बेलाको हिसाव नराख्नु है साथी ।

शंकर कविता आदित्य नविनलाई गरेँ हुँला गाली
तिनै शब्द ओल्टाइपल्टाइ लगाव नराख्नु है साथी ।

सुनेँ नितेशले अलिक बढी चित्त दुखाका छन् रे
कहिलेकाहीको भुल हो नकाव नराख्नु है साथी ।

छन दृस्टान्त धेरै गुनासा पनि दिपकबाट होला
सधै एउटै कुराले फेरि दवाव नराख्नु है साथी ।

सुरेशलाई पनि छ्यापिदिएछु सराव सरावी भएर
भूलबस् भनि विर्सिदिएस् अफाव नराख्नु है साथी ।

विराट अजय संजय हरिलाई नि केहि भन्याभए
फेरि पनि माफी माग्छु अफवाह नराख्नु है साथी ।

सुमन टेकु पुष्प रोमन प्रकाश अरुण दाइ पनि
एस्तै रह्यो MSc विदाइ रिसराग नराख्नु है साथी ।

मिल्यौ मिलनको साथ, युगल मामाको मिलनमा
काडा पनि बिझ्न सक्छ गुलाव नराख्नु है साथी ।

हिजो सराव बोल्यो होला आज ज्योती बोल्दैछ
खाली पेटमा विन्ती अब सराव नराख्नु है साथी ।

आफैँलाई बगाइदिएर ।

सम्झनाका तरेलीहरुमा आफैँलाई बगाइदिएर ।
भिजेका यी परेलीहरुमा आफैँलाई बगाइदिएर ।
एउटा हारेको कथा भन्छु सुन्ने हिम्मत छ संघी
सहेँलीबिच अकेलीहरुमा आफैँलाई बगाइदिएर ।

काँडा पनि बगैँचामा रमाउँदैथ्यो फुलहरु माझ ।
एक्लो किन भयो होला फुलबिच काँडा आज ।
बगैँचा त्यै थियो बगैँचे पनि, किन्तु फरक थ्यो
स्थानविशेष, काँडालाई पाउ र फुललाई ताज ।

जुन काँडा गड्यो आँखामा अनि विजायो मुटुमा ।
किन हिजो फेरि त्यही काँडा पनि सुहायो मुटुमा ।
प्रत्यक पलपिच्छे फरक हुन्छ कि चक्षुको दृष्टिकोण
हिजोअस्ती हसाउने मायाले आज रुवायो मुटुमा ।

फाँसी दिएपछि ।

लगनगाँठो पराइले नि अब कसी दिएपछि ।
हाल मेरो के सोध्छौ संघी फाँसी दिएपछि ।

दवेको भाव बाहिर आउला विन्ती नपिलाउ
मन रोए नि हाँसीदिए उनी हाँसी दिएपछि ।

नहिँडेको बाटो हिँडेछु सायद मेरो भुल थियो
पुर्याइ घाट नविन नाता कठै गाँसी दिएपछि ।

अनिस्चित ज्योति । 

My Feelings for you

केवल सुन्य सुन्यतामा

एकोहोरो एकनासले

एउटा तस्विर

मेरो मानस्पटलमा छाउँछ ।

मनमनै हल्चल मच्चाउँछ ।

हरपल सम्झनामा सानु

तिम्रो मात्रै याद आउँछ ।

अहँ …

थाह छैन

कि यो प्रेम

या आकर्षण हो ?

तर यत्ति भन्न सक्छु कि

यो छोटो पलमा

जति तिमी आत्मिय भयौ

लाग्छ…

जुनिभर यसरी नै

आत्मिय भइरहनेछौ ।

तिमी सँधैसँधै

प्रीय भइरहनेछौ ।

नसोध मलाइ

किन कसरी

आत्मिय भएँ भनेर ?

जुन र फुल मन

नपराउनेहरु कमै हुन्छन ।

तिमी यति सुन्दर छौ कि

मन पराउनेहरु जम्मै हुन्छन ।

मलाइ पुर्ण कवज

र मिठो लवज मन पर्छ ।

राम्रो संस्कार र

प्यार अपार मन पर्छ ।

खोजिहेरेँ तिम्रो मुटुभित्र

पाएँ मैले सचित्र

मन सुन्दर निर्मल र पवित्र ।

तिमी भन्छौ नि

सानो कुराले नि

विझाउँछ भनेर ।

सानै कुराले नि

मन रुवाउँछ भनेर ।

यस्तै सुक्ष्म कुरा

खेलाउनाले

तिमीसँग हरेक दिन

वार्तालापमा आउनाले

देख्ने यी नयनले

तिमिलाई नै हेरिदिँदा ।

मनभित्रको प्रेमिला भावले

तिमीलाई नै बेरिदिँदा ।

कहिलेबाट तिमीलाई

मन पराएछु

थाहै भएन ।

यी आँखालाई

अरु कोही

चाहै भएन ।

प्रज्ञा …

चाहनाले नेटो काट्छ ।

हरेक चाह पुरा हुदैनन्

एकतर्फी नै सहि

प्रेम झुटा र अधुरा हुदैनन् ।

म तिमीलाई प्रेम गर्छु ।

तिमीतर्फ बाट प्रेम हुनु

जरुरी ठान्दिन ।

मेरा भावनाहरु पोखिदिएँ

अरु केही कदापी मान्दिन ।

केवल तिमीबाट स्विकृती

या तिरस्कार

तिम्रो जो विचार ।

टुङ्गियो सम्बन्ध

टुङ्गियो सम्बन्ध कारण मेरो मज्बुरी थियो ।
आखिर किन टुङ्गियो उनको उजुरी थियो ।

व्यर्थै मृगको पछी कुदिरहे चक्षुभ्रम भएर 
सारा वनमा सुवाश छर्ने त कस्तुरी थियो ।

सामिप्यताको आभाष मैले कहिल्यै गरिन
सयौं फड्कोको उनको मेरो दुरी थियो ।

सायद बडारिन्नथ्यो होला प्रेमको कसिङ्गर
आफैँ उडाइ लाने मौनताको हुरी थियो ।

सम्बन्धको औचित्य रहदैरहन्न माया नभए
मनमुटु एक नभइ केवल एक धुरी थियो ।

ज्योति अनिश्चित ।

I Love You.

To the all worldly pleasure lies.

My heart leaps up and away flies.

Just by the thoughts of yours Punam

I lose my thirst and appetite often.

Your simplicity and tactfulness

I feel your every words caress.

Who could be so lovingly thy?

A fairy of beauty, a false lie.

I am in love with you, not

I forget to forget you but;

I loved the way how you share

Your feelings, with at most care.

I even had no chance to have a meet.

You are the inspiration in every writ.

I had ever failed to trace a blemish

You would be mine my ultimate wish.

Deep in my sleep, I see your face

Your remembrance at every pace.

Thousands of obstacles I could bear

Your amiable voice I would hear.

Let you be my trailblazer ever

I swear, I would let you down never.

My words may fail to describe you

Simply these little words, I Love You.

तस्विर तिम्रो थियो ।

एउटा आकृती बनेछ नेत्रपटलमा तस्विर तिम्रो थियो ।
मेरो मनमस्तिस्क मानस्पटलमा तस्विर तिम्रो थियो ।

केवल दुइ दिनमै कस्तो आत्मियता बढेछ थाहा भएन
यादमा आइरहन्छौ पलपलमा तस्विर तिम्रो थियो ।

तिम्रो यादको फिलिङ्गो बोकेर निदाउनै सकिन प्रिया
मैले ओड्ने च्यादर मलमलमा तस्विर तिम्रो थियो ।

तिमीसँग कुरा भइरहँदा तिम्रा अभिव्यक्तिहरुले सानु
ती आँखामा दोषी हुन्न हरपलमा तस्विर तिम्रो थियो ।

तिमीसँग प्यार होला नहोला सानु त्यो पाटो एकातिर
प्रगतिथुम्की चुमेको हेरुँ अटलमा तस्विर तिम्रो थियो ।

सानु एउटा गुनासो थियो, सायद गुनासो हुनेछैन अब
हटोस् सारा तारा परिक्षाफलमा तस्विर तिम्रो थियो ।

बढ्न सके ।

प्रगतिथुम्कितिर पाइला अघी बढ्न सके ।
ज्ञानको ज्योती छर्नलाई तिमी पढ्न सके ।

घिस्रीएर आउला प्रज्ञा बरु हात पाउ टेकि
मिर्मिरेमा शिखरपथ हजारसिढी चड्न सके ।

रेसा धमनी र शिराहरुमा तिम्रो नाउँ बग्नेछ
एकै लक्ष्य त्यो भए त्यसमै तिमी अड्न सके ।

डरै नभए ।

त्यो तिम्रो मनको भरै नभए ।
तिम्रो मन बहकिने डरै नभए ।

सायद म नि रहन्न थिएँ होला
मायालुको यदि शहरै नभए ।

यहाँ आत्मियताको छहारी छ
र पो लाग्छ आफ्नै घरै नभए ।

तिम्रो परेलीमा बास पाएँ भने
न्यानो हुनेथ्यो च्यादरै नभए ।

कसरी पसेँ म ?

निर्मोहीकै जालमा संघी कसरी फसेँ म ?
जान्दाजान्दै एकोहोरो कसरी पसेँ म ?

म माया लाउँदिन अफाव हुन्छ भन्थेँ
बस्दिन सम्बन्धमा भनि कसरी बसेँ म ?

मायालुको अंगालो प्यारो दोहोरो भए
हैन भने पासो गलामा कसरी कसेँ म ?

लाग्छ तिमीसँग प्रेम हुनु विडम्बना भयो
आफै प्रेम गरी आफैलाई कसरी डसे म ?

उस्तै उस्तै लाग्यो ।

मान्छे र बादर उस्तै उस्तै लाग्यो ।
चिहान र घर उस्तै उस्तै लाग्यो ।

मान्छे जस्तै देखिन्छन् यी मुर्कुटाहरु
मसानघाट र शहर उस्तै उस्तै लाग्यो ।

तिमीले धोका दिइ विष पिलाएपछि
अमृत र जहर उस्तै उस्तै लाग्यो ।

म मरेपछी पठाइदिनु आमालाई
खरानी र खबर उस्तै उस्तै लाग्यो ।