आफ्नै नजिर पिरोल्छ ।

कहिले विगत कहिले भविष्यको पिरले पिरोल्छ ।
मलाई मेरो आफ्नै विचार र तकदिरले पिरोल्छ ।

यो मन कहिले जान्छ सात समुन्द्र पारी जहाँ 
तन विनाको मन बोकी हिड्ने फकिरले पिरोल्छ ।

म खुला छु, मनमौजी गर्छु भनेर नि हुन्न यहाँ 
आफैलाई जकड्ने दाहित्वको जन्जिरले पिरोल्छ ।

 
बारीको पाटो बन्धक राखी म विदेश आएको हुँ
अढाइ वर्ष अघी विदाइको त्यो अबिरले पिरोल्छ ।

बाआमाहरु थलिदै गए लालाबाला हुर्किदै छन्
कर्तव्य र जिम्मेवारीवोध; यो शरिरले  पिरोल्छ ।

नियाल्छु र देख्छु अघी र पछिका शृङ्खलाहरु 
विमूढ़ हुन्छु पर्दा लाग्छ, आफ्नै नजिर पिरोल्छ । 

म, मेरो, ममा, मलाई, मदेखि, मबाट टाढाटाढा
यो शरिर स्थिर, चन्चल मन अस्थिरले पिरोल्छ ।

मैले परिकल्पना गरेको एउटा सुन्दर भविष्य
सहित त्यो सानो परिवारको तस्विरले पिरोल्छ ।

रचना: ज्योति अनिश्चित
२०२४-१२-२६