तिमी आउँदा खेरी।

स्वर्ग अनुभुति हुन्थ्यो होला तिमी सामु हुँदा खेरी।
वेग्लै आभाष हुन्थ्यो होला तिम्रो हातले छुँदा खेरी।

तारा र जुन मलिन होलान् नभमा तिम्रो अभावमा
भक्कानिदै शीत बनि झर्छ आँशु तिमी रुँदा खेरी।

ट्वाल्ल परि हेर्छन् होला रवि सामुन्ने तिमीलाई पाएर
टरी जाला आँधी-हुरी विपत्ति तिमी आउँदा खेरी।

रातकी रश्मी जुनको तिमी दिनकी उजेली जगको
इरादा साच्चै निश्चल हुन्छ होला तिमीले धुँदा खेरी।

समर्पण
रचनाः ज्योति खतिवडा
2076-12-15